سیماى امام حسین(ع) در احادیث پیامبر(ص)

  امام حسین(ع) به مدت 7 سال در آغوش پیامبر بزرگ اسلام تربیت یافت که در این 7 سال، آنقدر حضرت سفارش او و برادرش حسن (ع) را به مردم کرد که کتابهاى سنى و شیعه پر است از فضایل و مناقب این دو بزرگوار که بیش از 50 مورد در کتابهاى اهل سنت آمده است و در اینجا به چند نمونه اشاره مى کنیم:

    1- حسین (ع)، سید جوانان بهشت: پیامبر اکرم (ص) فرمود: «الحسن و الحسین سیدى شباب اهل الجنه» ، یعنى حسن و حسین دو آقاى جوانان اهل بهشتند.
    
    متن بعضى دیگر از احادیث این است که پیامبر(ص) فرمود: فرشته اى از آسمان که مرا زیارت نکرده بود، از خدا براى زیارت من اذن خواست، پس به من خبر و مژده داد که دخترم فاطمه، سیده زنان امت من است و این که حسن و حسین دو آقاى جوانان اهل بهشتند.
    
    2- فضیلت دوستى حسین(ع) و نکوهش دشمنى با آن حضرت: گروه بسیارى از محدثین نامدار اهل سنت روایت کردند که پیغمبر(ص) بیرون آمد در حالى که حسن و حسین(ع) با او بودند، امام حسن (ع ) بر یک دوش آن حضرت وامام حسین (ع) بر دوش دیگر بود. یکبار حسن را مى بوسید و بار دیگر حسین را، تا به ما رسید، فرمود: [من احب الحسن و الحسین فقد احبنى و من ابغضهما فقد ابغضنى ] هر کس حسن و حسین را دوست بدارد، همانا مرا دوست داشته و هر کس آنها را دشمن بدارد، پس البته مرا دشمن داشته است.
    
    3- حسین، محبوب پیامبر(ص): در روایت دیگرى آمده است که جمعى با رسول خدا (ص) به میهمانى مى رفتند و آن حضرت پیشاپیش آنان حرکت مى کرد، در اثناى راه، و حسین(ع) را دید و خواست او را در آغوش بگیرد، و حسین (ع) به این سو و آن سو مى دوید، پیامبر اکرم(ص) از مشاهده این حالت تبسم میکرد تا آن که او را در آغوش گرفت، یک دست خود را به پشت سر و دست دیگر را به زیر چانه او نهاد و بر لبهاى امام حسین بوسه زد و سپس فرمود: «حسین از من است و من از اویم، خداوند دوست دارد کسى را که او دوست دارد.»
    
    4- پیامبر(ص) حسین (ع) را مى بوسید: در البداء و التاریخ نقل شده که یزید امر کرد تا پرده نشینان حرم حسینى و بانوان آن حضرت را بر در همان مسجدى که اسیران را نگاه مى داشتند، نگاه بدارند تا مردم آنها را ببینند؛ و سر مبارک حسین (ع) را در جلوى خود گذارد و با چوب یا شمشیر به آن روى مطهر مى زد.
    
    ابوبرزه اسلمى برخاست و گفت: به خدا قسم چوب تو به همان موضعى مى خورد که مکرر دیدم پیغمبر (ص) مى بوسید.
    
    5- اول کسى که وارد بهشت مى شود: روزى پیغمبر اکرم (ص) به على (ع) فرمود: اول کسى که داخل بهشت مى شود، من، تو، فاطمه، حسن و حسین هستیم. علی(ع) عرض کرد پس دوستان چطور؟ پیغمبر(ص) فرمود: بعد از شما وارد مى شوند».
    
    6- حسین (ع)، گلى از باغ دنیا، راوى مى گوید: به خدمت رسول خدا (ص) شرفیاب شدم، دیدم که حسن و حسین روى دوش اویند، عرض کردم: اى رسول خدا ! آیا این دو را دوست مى داری؟ فرمود: براى چه دوست نداشته باشم؛ در حالى که این دو گلهاى منند از باغ دنیا.
    
    7- امام زمان (ع) نهمین فرزند حسین(ع) است: پیامبر (ص) فرمود: حسن و حسین علیها السلام دو امام امت من بعد از پدرشان هستند، و دو آقاى جوانان اهل بهشتند، و مادرشان سیده زنان جهانیان و پدرشان سید الوصیین است، و از فرزندان حسین 9 نفرند که نهمین آنها قائم است از فرزندان من، طاعت ایشان طاعت من و معصیت و مخالفت ایشان معصیت و مخالفت با من است، به سوى خدا شکایت مى کنم از کسانى که فضیلت ایشان را انکار و احترامشان را بعد از من ضایع مى کنند .
    
    و خداوند کافى است در ولایت کارها و نصرت عترت من، و امامان امت من، و انتقام گیرنده است از کسانى که حق آنها را انکار کنند. « و سیعلم الذین ظلموا اى منقلب ینقلبون».
    
    8- اشتقاق نام حسین (ع) از نام خداى تعالی: پیامبر اکرم(ص) فرمود: چون خدا آدم را آفرید، در سمت راست عرض پنج شبح در نور دید که در سجده و رکوع هستند. آدم پرسید: این پنج شبح که در هیبت و صورت من هستند، کیستند؟ خطاب شد: اینان پنج تن از فرزندان تو هستند، که پنج اسم براى آنها از نامهاى خود مشتق کرده ام، و اگر براى اینان نبود، بهشت و جهنم، عرش و کرسى، آسمان و زمین فرشتگان و آدمیان و جنیان را نمى آفریدم، پس من محمودم، و این محمد است و من عالى هستم، و این على است، و من فاطرم، و این فاطمه است، و من احسانم و این حسن است، و من محسنم و این حسین است. به عزتم سوگند یاد کرده ام که هر کس ذره اى از کینه ایشان در دل داشته باشد، او را داخل آتش مى کنم، ایشان برگزیدگان من هستند، و به ایشان نجات مى دهم، و به ایشان هلاک مى نمایم، هر وقت حاجتى دارى به این پنج تن متوسل شو، پس پیغمبر (ص) فرمود: ماییم کشتى نجات! هر کس به آن ملحق شود ، نجات یابد و هر کس از آن برگردد، هلاک شود.
    
    9- دوستان حسین (ع) اهل بهشتند: از ابن عباس حدیثى طولانى از پیغمبر(ص) در فضایل حسنین (علیهما السلام) روایت شده که در پایان آن مى فرماید: «خدایا تو مى دانى که حسن و حسین در بهشتند، هر کس آنها را دوست دارد در بهشت است و هر کس آنها را دشمن بدارد، در آتش است».