دو تا، دوباره دو تا خط ؛ دو تا که می آیند

دو تا مسافر کرب و بلا که می آیند

دو تا که دورتر از دور لانه ساخته اند

برای دیدنت ای آشنا که می آیند

برای دانه برای تنفس  خورشید                            

*سمیه ترابی

به شوق توست، به صحن و سرا که می آیند

همیشه از پس آن گنبد طلایی رنگ

اسیر چشم سیاهت رها که می آیند

بمان که نذر کنم پیش چشمت آهو را

غریب مثل خودت، بی صدا؛ که می آیند

مرا همیشه کبوتر ببین کبوتر جلد

یکی از آنهمه خط آن دو تا که می آیند

 

مرا ببند مگر تو دعا نکردی که . . .

به چشم هات مرا مبتلا نکردی که . . .

تو مهربانتر از آنی که التماس کنم

کدام حاجتمان را دوا نکردی که ؟! . . .

اگر چه سبز در این سرزمین دخت کم است . . .

نگو برای من آتش به پا نکردی که . . .

حریم توست اگر امن ماندن است این واد

کدام معجره را با عصا نکردی که ؟! . . .

چقدر خسته ام آهو شدن چقدر کم است

اسیر چشم سیاهت مرا نکردی که

مرا اسیر چه کردی به بند راضی کن

مرا ببند مگر تو دعا نکردی که ؟

*سمیه ترابی