آنگاه زنی که کودکی در آغوش داشت گفت

ای پیامبر با ما از فرزندان سخن بگو.

و او گفت :

فرزندانِ شما  فرزندان ِشما نیستند.

آن ها پسرها و دختران ِخواهشی هستند که

زندگی به خویش دارد.

آن ها به واسطه ی شما می آیند ،اما نه از شما ،

و با آن که با شما هستند ،‌اما از آنِ شما نیستند .

شما می توانید مهرِ خود را به آنها بدهید،

اما نه اندیشه هایِ خود را ،

زیرا که آنها اندیشه های خود را دارند.

شما می توانید تنِ آنها را در خانه نگاه دارید ، اما نه روحشان را ،‌

زیرا که روح ِآنها درخانه ی فرداست ،‌که شما را

به آن راه نیست ، حتی در خواب.

شما می توانید بکوشید تا مانندِ آنها باشید ،

اما مکوشید تا آنها را مانندِ خود سازید.

زیرا که زندگی واپس نمی دهد و در بندِ دیروز نمی ماند.

شما کمانی هستید که فرزندتان مانندِ تیرِ زنده ای از چله ی آن

بیرون می جهد.

کمانگیر است که هدف را در مسیرِ نامتناهی می بیند ،‌و اوست

که با قدرتِ خود شما را خم می کند تا تیرِ او را تیز پر و دور رس

به پرواز در آورید.

بگذارید که خم شدنِ شما در دستِ کمانگیر از روی شادی باشد؛

زیرا که او هم به تیری که می پرد مهر می ورزد و هم به مکانی که

در جا می ماند.

برگزیده از کتاب پیامبر و دیوانه ، نوشته :جبران خلیل جبران