جز  سر کوى تــــــو اى دوست، نـــــــدارم جایى           در سرم نیست، بجز خاک درت سودایى

بـــــــر در میکـــــــــده و بتکــــــــــده و مسجد و دیر            سجــــده آرم که تو شاید، نظرى بنمایى

مشکلى حــــــل نشد از مـــــدرسه و صحبت شیخ            غمـــــزه اى تا گره از مشکل ما بگشایى

این همـــــه مــــــــا و منـــــى، صـوفى درویش نمود          جلــــــــوه اى تا من و ما را ز دلــم بزدایى

نیستم، نیست، که هستى همه در نیستى است            هیچم و هیچ کـــــه در هیچ نظــر فرمایى

پـــــى هـــــر کس شـــدم، از اهل دل و حال و طرب          نشنیدم طــــــــرب از شــــاهد بزم آرایى

عـــــــاکف درگـــــــــــه آن پرده نشینم، شب و روز             تا به یک غمزه او، قطـــــره شود دریایى